u Słowian przechowało się może wano, gdy błota zamarzł

u Słowian przechowało się może wano, gdy błota zamarzły a liście w rus. owinie (jewinie, lit. jauja,opadło. Od sąsiadów przejmywał 'piec, gdzie zboże suszą'); dla 'jęcz­ nową armatę z nazwami (p.hełm,miecz, mienia', 'pszenicy', okazują się na Litwie na­ szabla); handel bronią kwitł szczególnie, zwy całkiem odmienne, miezei, kwie-i Karol W. zakazał 805 r. wywozu czei, a dla 'prosa' i soros. Tak roz­zbroi i pancerzy do Słowian (niem. biegły się znaczniej obie grupy brunnia, 'pancerz'; z tego cerk. i językowe, słowiańska oddaliła się czes. brnie, nam juź obce). Słownik od pierwotnego stanu jeszcze bar­ uwydatnia to ubóstwo broni; obfity dziej. pojedynczo p, len i konopie.on co do strzał-szypów (łuku itd.), Ze wszystkich ogurkowatych je­ zna kije, siekiery i młoty, noże dyna tykwa (p.) może roście pra­ (mieczów i Niemcy od Gallów do­ wa do prawieku. stali, jak również Bzy mianie). Od 9. wieku, zbrodnia, zbrodzień, zbrodniarz,od walk zachodnich i wschodnich, wzmaga się siła bojowa, dotąd tylko zbrodniczy, 'co zbacza z brodu (p. brnąć), t. zn. z prawa, normy'; to liczbą groźna; nastaje ciężka kon­ samoczynnie co zdrożny, zdrozność, o 'zba­ nica, z włócznią-kop ją przydługą, w pancerzu i hełmie. Od prostych czaniu z drogi (prawa)'. zbroja, zbróju y, uzbrajać; zbro­ wojów wyodrębniają się wiciędze jownia; pożyczka ruska, zbruja, i drużyna książęca, oddana walce, o 'zbroi', 'uprzęży końskiej'; nie uzbrojona i wyćwiczona, zaród powtarza się u innych Słowian; po­ i szlachty późniejszej; za Mieszka I szło od broj, 'liczba', nasze broić, p. i Bolesława W- odznacza się już (por. czyn, 'armatę', i czynić; rząd zwycięstwami. Średniowiecznych dal- zbrygować się — zdeb 649 szych dziejów wojskowości i zbroi ponieważ w podobnych zdaniach samoczynnie­ nie dotykamy; obce słownictwo za­ głoski niestałe (obok terlikać bywa lewa je i później, niemieckie (bezpośrednio, turlikać na Podhalu, i i.). również lub częściej za pośrednictwem cze­ zbyrki, zberki, zbery, 'miejsca nie­ skiem), czeskie (szczególniej w 15. równe, trząskie': »po takich zbéwieku), węgierskie (za Batorego); rach jeździć niebezpiecznie*; zbyrLubieniecki w Poloneutychji kreśli czećy zbyrkać: »wóz zberka po ka­ dosadnie dawną zaśniedziałą woj­ mieniach^, *zbyrkać kajdanami (podskowość przed reformą Batorową, kówkami)*. a w fraszkach wykpiwają »okazozbyt, nazbyt, zbytni, zbyteczny, wanie* (ruszenie pospolite), mazo­ zbytek, zbytkowfnjy; łączy dwa wieckie szczególnie, i wyprawy wsze­ przeciwne nieistotne: cerk. izbyti, lakich Albertusów. Ponowny upa­ rodzime zbyć (p. być), znaczy 'po­ dek gotowości wojennej i uzbro­ zbyć' (»żywota zbył*, biblja), 'wy­ jenia zaciężył nad 18. wiekiem; zbyć się czego'; lecz również co zbywa, t.j. w jej odnowieniu górowały wpływy 'pozostaje', więc w biblji zbytki najpierw niemieckie, szczególniej 'resztki' (»ostatki*, Leopolita), zby­ pruskie, później francuskie; słow­ nictwo, mianowicie dzisiejsze, bywa teczny 'pozostały'; tak do dziś u Cze­